JeroenOnline

·
·
Bakkum
·
·
·
Games
·
·
·
·
·
Linux
·
Links
·
· Stats
·

Medal of Honor: Allied Assault

MoHAAhahaahaaaahaaah!

Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: Medal of Honor: Allied Assault (MoHAA) is de beste shooter sinds Half-Life. Vooraleer ongeveer de helft van de shooterbevolking gaat steigeren, z'n geweer zoekt of een prijs op mijn hoofd uitschrijft, zal ik gelijk maar even nuanceren. Operation Flashpoint is oneindig veel realistischer, Ghost Recon tactischer, Return to Castle Wolfenstein mooier en menig shooter beter wat de multiplayerervaring betreft. Dus als je realisme, tactiek, graphics en nachtenlange multiplayersessies zoekt, zou het kunnen dat je door MoHAA enigszins teleurgesteld wordt... maar we twijfelen er sterk aan. Dit is een ritje in de meest gestoorde attractie van de kermis, verpakt in een gehavend WOII-uniformjasje. Een non-stop reeks van gescripte gebeurtenissen duwen je in een rotvaart doorheen momenten van nagelbijtende spanning, schokkende actie en meer heugenswaardige gamemomenten dan alle games van vorig jaar bij elkaar (als we voor de gelegenheid Max Payne even buiten beschouwing laten - sorry Max, respect).

Ondertussen heeft elke shootergamer het filmpje of desnoods de screenshots van de bestorming van het Normandische strand op D-day gezien. Je zal het moeilijk kunnen geloven, maar dit geeft je slechts een vage indruk van hoe het 'echt' voelt om in het game zelf die bestorming te maken. De kogels fluiten je om de oren van zodra je van het ene schaarse stukje dekking naar het volgende sprint. Inslaande granaten doen de grond daveren, overal zie je kameraden oprukken, dekking zoeken, in shocktoestand huilen of de lucht ingeblazen worden. Je ziet een medic naar je toe rennen en net voor hij je gezondheidsmeter weer heeft kunnen aanvullen, wordt hij onderuit gehaald. Je kan proberen wat blinde kogels af te vuren op de in kruitdamp gehulde bunkers waaruit de mondingsvlammen genadeloos opflitsen, maar uiteindelijk zit er maar één ding op: oprukken. Wat van MoHAA een meer volledige shooterervaring maakt dan bijvoorbeeld Return to Castle Wolfenstein, is dat je er op enkele missiegedeelten na nooit alleen voor staat. Zo word je vaak heel efficiënt bijgestaan door verzetsleden en collega-soldaten. Het is iets helemaal anders om in je eentje een overmacht (een rokerig gaatje in) het hoofd te bieden, dan wanneer je omringd wordt door medestrijders die je attent maken op de plaats waar volgens hen een sniper verstopt zit of de vijand afleiden of in dekking dwingen. Het is me overigens al gebeurd dat één van mijn pelotongenoten zich in een gebaar van opoffering op een Duitse granaat gooide opdat wij het zouden overleven. Je hebt niet altijd en overal gezelschap, maar wanneer het er is, creëert het een sfeertje dat deze shooter naar een hoger level tilt. Het is overigens niet zo dat je altijd hetzelfde te zien krijgt. De vijand staat meestal op dezelfde plaats, maar de reactie ervan (alsook die van je eventuele collega's) hangt van jou af - terwijl je in de grotere vuurgevechten echt de indruk krijgt dat je een onbeduidend stukje infanterist bent dat net zoals de anderen tracht te overleven.

Steel uniform, zink duikboot, dood 320 Duitsers

Je eigen weg kiezen in MoHAA is er niet bij. Je volgt de open deuren en voltooit netjes objectief na objectief. Hier gelukkig geen sleutels zoeken of minutenlang heen en weer lopen om daar even een hendel om te gaan zetten om weer ergens anders een zo geopende poort door te sluipen. Dit zijn levels van het soort 'infiltreer de basis, steel een uniform, verniel het prototype en maak dat je buitenkomt'. Ik stel het misschien wat eenvoudiger voor dan het is, maar wat ik wil zeggen, is dat je in dit game eerst een uniform zal tegenkomen, vervolgens het prototype en je zelden op je voetstappen moet terugkeren omdat je ergens iets overgeslagen hebt. Een druk op de Tab-toets zegt je wat je nog te doen staat - zodat je zeker weet dat er nog één tank op één van je springladingen wacht - en voor het overige is het een kwestie van zo goed en zo kwaad in leven proberen te blijven. De reden dat deze 'gestuurde' gameplay zelfs de meest op vrijheid toegespitste gamer zelden zal storen, is dat de actie je daar eenvoudigweg geen tijd voor geeft.

Zolang er medikits te vinden zijn, je drie kogels kan incasseren zonder dat je langzamer gaat lopen of een drietal vuurwapens plus een bazooka kan meezeulen, kan je niet echt van realisme spreken. En toch zitten er in MoHAA enkele spelelementen die de gameplay uit het gladde wereldje van de arcadeshooters halen. Het belangrijkste is volgens ons de manier waarop je een vijand onder vuur neemt en vice versa. Net zoals in Return to Castle Wolfenstein komt één enkel schot min of meer daar terecht waar je gemikt had, terwijl volautomatisch vuur een spreiding van kogels geeft waardoor je al echt geluk moet hebben, wil je een rennende tegenstander vanop meer dan 50 meter dodelijk treffen. Elk wapen heeft zo zijn eigen kenmerken. Zo kennen de scherpschuttersgeweren een ernstige terugslag en moet je door het grendelmechanisme een vaak zenuwslopend lang durende seconde wachten voor je terug schietklaar bent. De machinegeweren lijken soms alles te raken behalve je doelwit, maar krijg je één van de bullets in het hoofd van de vijand, dan is het voor hem meestal wel game over. Zo moet je met elk wapen wel compenseren voor de schok(ken) die het krijgt tijdens het vuren. En dan zijn er nog de raketwerpers (bazooka en panzerschreck), jongens... de ondertussen legendarische onnauwkeurigheid van deze wapens op grotere afstand zorgt vaak voor hilarische taferelen. Verwacht ook niet van in kamikazestijl op de vijand af te stormen en terwijl je links en rechts kogels incasseert nog even een headshot te scoren. Telkens als je geraakt wordt, krijgt je vizier een schok en gecombineerd met de terugslageffecten geeft dit een best wel realistisch tintje aan de vuurgevechten in MoHAA.

Beeld en geluid

Wat de grafische weergave betreft, geven we toe dat Return to Castle Wolfenstein op vele punten beter scoort - zelfs als je een machine bezit waarmee je echt alle visuele opties op het maximum kan zetten. Maar daar waar RtCW met succes het onderste haalt uit bloedmooie speciale effecten en fantastische inhoud, overtuigt MoHAA vooral door zijn ruwe, grauwe en meer authentieke weergave van de vaak chaotische conflicten tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hier dus geen monsters, mutanten of de coolste vlammenwerpers ooit, maar wel beeldschokkende explosies, griezelig echt lijkende animaties, heel gedetailleerde personagemodellen en vooral locaties die niet zozeer spanning opwekken door hun bizarre uiterlijk, maar door het feit dat het lijkt alsof je in een vredig Frans dorpje of verlaten bos zit terwijl op dat moment een scherpschutter je voorhoofd in zijn dradenkruis heeft. Om een of andere reden is er in heel Medal of Honor: Allied Assault geen druppel bloed te zien. Wie echt niet zonder kan, vindt ongetwijfeld zijn weg wel naar de patches die dit rechtzetten. Hoewel we zelf aanvankelijk wel even de wenkbrauwen optrokken (tot u spreken geharde Soldier of Fortune-slachters), bleken de sterfanimaties deze 'bloedarmoede' moeiteloos op te vangen.

Over het geluid kan ik kort zijn. De knappe mix van 'klassieke' filmmuziek, gepaste geluidseffecten en niet al te opdringerige achtergrondgeluidjes duwt je nog dieper onder in de wereld van MoHAA. De dramatische momenten worden extra, eh... dramatisch, de vuurgevechten ongezond lange sessies je adem inhouden en tijdens de rustpauzes wordt een verwachting van komende actie opgewekt waarvan je weet dat ze even later volledig zal worden waargemaakt. Het stemmenwerk is van de bovenste plank. Hier geen Amerikaanse acteurs wiens grootvader ooit eens in Hamburg is geweest. Geallieerden en Duitsers, allemaal zitten ze wat hun uitspraken betreft perfect in hun rol. Alle conversatie draait ook niet enkel om jouw persoontje. Zo vang je gesprekken over liefjes op tussen luierende wachtposten, de boodschap over het luidsprekerssysteem dat er zich een spion in officiersuniform (jij dus) rondwaart en dat iedereen benaderd dient te worden die ze niet kennen, sergeants die hun van angst verdoofde manschappen aanzetten tot oprukken, enzovoort.

Multiplay en een dag uit het leven van...

Waarin we vooralsnog wat teleurgesteld zijn in Medal of Honor: Allied Assault, is de multiplayermode. Toegegeven, dit spelgedeelte werd pas in laatste instantie aan het spel toegevoegd en we hebben er ondertussen al uren en uren vastberaden sessies opzitten, maar... . De multiplayermode bastaat uit een totaal van ongeveer tien mappen verspreid over vier modes: Deathmatch, Team Deathmatch, Round Based Match en Objective Match. Vooral deze laatste optie is heel populair en vereist van Duitsers of Geallieerden om iets op te blazen terwijl de andere kant dit moet zien te verhinderen. In tegenstelling tot Return to Castle Wolfenstein zijn er geen verschillende personageklassen, heb je slechts keuze uit vijf zeer traditionele wapens en zijn de objectieven veel eenvoudiger. De mappen zijn op zich wel verdienstelijk en evenwichtig ontworpen, maar het zijn er gewoonweg te weinig. Zelden zag je een interface met minder opties en soberder uiterlijk. Je moet wel zo snel mogelijk de eerste patch van het game installeren. Deze voorziet de multiplayerinterface van een in-game browser zodat je niet langer telkens je spel moet afsluiten en doorheen alle introschermpjes moet wanneer je een game binnengaat. Voor alle duidelijkheid nog even, multiplayergames in MoHAA kunnen heel cool en heftig zijn, vooral de knap gedetailleerde en authentiek lijkende locaties en de WOII-beperkingen van de wapens zullen vele online of LAN-fraggers moeiteloos de tijd doen vergeten. We zijn er dan ook van overtuigd dat er door Electronic Arts of door de gamersgemeenschap voor extra multiplayplezier gezorgd zal worden.

Ik zou nog uren door kunnen gaan met te zeggen hoe goed dit game wel is - ik heb het ondertussen voor m'n derde keer uitgespeeld - maar ik zal jullie niet langer ophouden om naar de softwaredealer te rennen om MoHAA te kopen. Laat ik afsluiten met enkele spelmomenten die dit game zo typeren:
ť Een gewonde Duitse soldaat hinkt naar een granaat die ik net tussen hem en zijn kameraden gegooid heb, raapt ze op, wil ze terugwerpen, maar... net te laat.
ť Een bewakingshond heeft me geroken en racet op me af, ik mis twee keer met m'n snipergeweer en wanneer er eindelijk weer een kogel in de loop zit, vult zijn gebit m'n telescoopvizier.
ť Tijdens een multiplayersessie heeft een met een bazooka uitgeruste tegenstander mijn scherpschuttersplaatsje opgemerkt, ik leg hem nog snel neer, maar niet nadat hij een raket heeft afgevuurd... ze suist recht op me af, verliest snelheid en richting en raakt de verdieping boven me.
ť Een lange gang in een kantoorgebouw, de wachtposten kiezen het zekere voor het onzekere en vuren hun wapens om de hoek of over kisten zonder hun hoofd te laten zien - zuiver schieten ze dan niet, maar ik kan wel beter in dekking blijven... tot ze dicht genoeg genaderd zijn om een granaat onder m'n kont te smijten.
ť Als tankcommandant neem ik geen risico en schiet ik voor alle veiligheid drie huizen waar ik langs moet rijden vanop afstand in puin. Bingo! In twee ervan zaten sluipschutters met panzerschrecks.
ť De Duitse elitesoldaat die heftig 'Heil-Hitlert' wanneer ik hem mijn valse papieren laat zien.
ť In wat mijn twintigste poging moet zijn om het strand te bestormen zie ik rondom me opnieuw nooit voordien geziene taferelen.
ť In een in puin geschoten en door Duitse snipers bevolkt Frans dorpje kijk ik omhoog als ik een vliegtuig hoor overkomen. Het is er gelukkig één van ons... maar het dropt in zijn scheervlucht toch een bom die de voorgevel van een huis doet instorten boven op één van mijn manschappen.

14 februari 2002
Bron: GameSpot
score: 9.3